ความสุขของครู ตลอดเจ็ดปี ที่เริ่มสอนแม่บ้านมา ทุกๆครั้งที่ไปสอนแต่ละที่. เริ่มจากวันแรกของการอบรมแม่บ้าน จับความรู้สึกของผู้เข้าอบรมได้ เนื่องจากแม่บ้านจะไม่คุ้นเคยกับการอบรม หรือการฝึกสอนในเรื่องงานของตัวเอง ครั้งแรกที่เห็นหน้าครู ไม่ต้องบอกก็รู้ ว่าห่วงงาน มากกว่าที่จะมาเรียน ครูต้องค่อยๆคุย ค่อยๆปรับความเข้าใจ ถึงจะเริ่มสอนได้
ทุกครั้งที่ท้อ ที่หมดกำลังใจ เวลาเจอแม่บ้านดื้อ ไม่เข้าใจ ครูจะนึกถึง การสอนครั้งที่ผ่านมา ทุกครั้งตอนที่จบการอบรม จะมีลูกศิษย์ เดินมาขอถ่ายรูป จับมือ กอดครู ขอบคุณ ครู รอยยิ้มและสายตาที่เกิดจากแรงศัทธา ความเชื่อใจ นั้นทำให้ครูมีกำลังใจทุกครั้ง
ความสุขของผู้ให้ที่ได้เห็น ผู้รับมีแสงสว่าง ขึ้นในแววตา มันยิ่งใหญ่และเพิ่มพูน ทุกๆครั้งที่ออกเดินทาง ไปสอนตามที่ต่างๆ แม้จะแสนไกลหรือลำบาก ทำให้ครูนึกถึงพ่อผู้ให้ที่ยิ่งใหญ่ที่จากไป ความลำบากจากการเดินทางที่เรามี เทียบไม่ได้แม้เศษธุลีดินของท่าน
รู้แล้วว่าพลังศัทธาที่เพิ่มพูนคืออะไร รู้แล้วว่าผู้ให้มีกำลังมาจากไหน ยิ่งให้ก็ยิ่งได้ เป็นอย่างนี้นี่เอง
เจริญตามรอยพ่อมาหลายปี เห็นหนทางพ่อที่ทิ้งไว้นับวัน ก็ยิ่งเห็นหนทางที่ชัดเจน ขึ้น ถึงแม้วันนี้ไม่มีพ่อ. แต่หนทางและคำสอนของพ่อยิ่งชัดเจน.
ทุกครั้งที่ท้อ ที่หมดกำลังใจ เวลาเจอแม่บ้านดื้อ ไม่เข้าใจ ครูจะนึกถึง การสอนครั้งที่ผ่านมา ทุกครั้งตอนที่จบการอบรม จะมีลูกศิษย์ เดินมาขอถ่ายรูป จับมือ กอดครู ขอบคุณ ครู รอยยิ้มและสายตาที่เกิดจากแรงศัทธา ความเชื่อใจ นั้นทำให้ครูมีกำลังใจทุกครั้ง
ความสุขของผู้ให้ที่ได้เห็น ผู้รับมีแสงสว่าง ขึ้นในแววตา มันยิ่งใหญ่และเพิ่มพูน ทุกๆครั้งที่ออกเดินทาง ไปสอนตามที่ต่างๆ แม้จะแสนไกลหรือลำบาก ทำให้ครูนึกถึงพ่อผู้ให้ที่ยิ่งใหญ่ที่จากไป ความลำบากจากการเดินทางที่เรามี เทียบไม่ได้แม้เศษธุลีดินของท่าน
รู้แล้วว่าพลังศัทธาที่เพิ่มพูนคืออะไร รู้แล้วว่าผู้ให้มีกำลังมาจากไหน ยิ่งให้ก็ยิ่งได้ เป็นอย่างนี้นี่เอง
เจริญตามรอยพ่อมาหลายปี เห็นหนทางพ่อที่ทิ้งไว้นับวัน ก็ยิ่งเห็นหนทางที่ชัดเจน ขึ้น ถึงแม้วันนี้ไม่มีพ่อ. แต่หนทางและคำสอนของพ่อยิ่งชัดเจน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น